Ik heb het al bij herhaling geschreven aan het begin van een recensie: ik ben geen jazz-cat, noch noem ik mezelf een kenner van het genre en dus is het ook voor mij telkens weer een reisje naar het onbekende, als er een jazzplaat op mijn deurmat terecht komt. Hoe dat precies komt, weet ik ook niet, maar kennelijk zijn er promotoren, die mijn adres kennen. Hoewel ik doorgaans nogal op mijn privacy gesteld ben, heb ik er geen probleem mee mijn gegevens te delen met mensen die daar gebruik van maken om mij materiaal door te sturen zoals deze van de meest Brusselse van alle Luxemburgers.

Hoewel ik ‘s mans naam haast om de haverklap zie opduiken in en om de Brusselse scene en hoewel het aantal formaties, waarin hij de bas beroert, nauwelijks te tellen is, blijft de figuur van Boris Schmidt voor mij grotendeels onbekend terrein. Ik was, voor deze regels, dus aangewezen op de muziek van deze CD, die ik dan ook, plichtsgetrouw als ik ben, tig keren beluisterd heb vooraleer ik aan het uittikken ging.

Alvast over de bezetting waarmee de bassist aan de slag ging, is er geen enkele reden tot klagen: Sax- en klarinetman Bruno Van Der Haegen is, net ls gitarist Lorenzo di Maio, drummer Lionel Beuvens en pianist Martin Salemi lid van de vaste kern van de topklasse van de hedendaagse Brusselse scene en je moet in onze hoofdstad al vreemde toeren uithalen om op een jazz-avond niet minstens één van hen aan het werk te kunnen zien, maar wat aan deze plaat heel bijzonder is, is dat je de hele zwik samen bezig hoort en je je kunt vergapen aan het ongelooflijk straffe samenspel dat ze etaleren.

Daarbij komt, wat deze CD betreft, de onverbiddelijk mooie zang van Ana Rocha, geboren Berlijnse van Portugese komaf, die je wellicht al kent van haar samenwerking met Diederik Wissels. Zij levert hier niet alleen haar stemgeluid, maar was ook maakster van de teksten van “Mad Becca” en “Broken Branch”, zodat je, als je alles bijeen optelt, echt wel van een groepsproject kunt spreken. Schmidt is weliswaar verantwoordelijk voor de meeste composities, maar ook de anderen droegen een steentje bij: Lorenzo di Maio schreef “Melancholia”, Bruno Van Der Haegen “Open Up” en Martin Salemi “Mourning”. Alles bijeen levert dat ruim vijftig minuten erg gevarieerde jazz-van-vandaag op, waarvan we vandaag erg blij mogen zijn, dat we ze überhaupt kunnen horen. De plaat werd namelijk al in 2023 opgenomen, maar een brand vernielde de originele tapes, nog voor ze gemixt en gemasterd konden worden, zodat de band een flinke tweede poging nodig had om alles tot bij onze oren te brengen.

Een zweempje bossa, een vleugje buleria, weemoed alom en transparantie tezelfdertijd: hier zijn mensen aan het werk, die hun eigen kunde en vaardigheid compleet ten dienste stellen van het geheel en dat levert een plaat op, die je van begin tot einde weet te raken. Heerlijk eenvoudig, toch? Maar je moet het wel kunnen…

(Dani Heyvaert)